Pasja

moje słowo

Pasja łączy w sobie twórczość, wyzwania, romantyzm – nawet ten sentymentalny, konkretność i twardość – nawet tę upartą, oraz marzenia sięgające poza rzeczywistość. Pasja to moc. Od początku mojego życia salezjańskiego towarzyszy mi zdanie Księdza Bosko: „Wystarczy, że jesteście młodzi, abym Was bardzo kochał”. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo jest ono tożsame ze zdaniem „studia di farti amare” — „spraw, aby Cię pokochano” umieszczonym na krzyżu, który salezjanie otrzymują w czasie ślubów wieczystych, a zapisanym przez Księdza Bosko z okazji 45. rocznicy powstania Oratorium. Pasja to moje słowo w każdym wymiarze. „Caritas Christi urget nos”. […]

Pasja

moje słowo

Pasja łączy twórczość, wyzwania i romantyzm – nawet ten sentymentalny; konkretność, twardość – nawet tę upartą oraz marzenia po nierealność. Pasja to moc. Od początku życia salezjańskiego  towarzyszyło mi zdanie Księdza Bosko: Wystarczy, że jesteście młodzi, abym Was bardzo kochał. Wtedy nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo jest ono tożsame ze zdaniem studia di farti amare – spraw, aby Cię pokochano, umieszczonym na krzyżu, który salezjanie otrzymują w czasie ślubów wieczystych, a zapisanym przez Księdza Bosko w 45. rocznicę powstania Oratorium. Pasja jest moim słowem w każdym jego wymiarze. Caritas Christi urget nos. […]

  • Zastanowienia
  • Homilia
  • Film
  • List
  • Wszystkie

Sal_ON narodziny idei

Bywa, że projekty rodzą się niespodziewanie. Taka chwila nadeszła 9 października 2024. Pomysł przerodził się w inspirację – stworzenie Sal_ONu, który ma włączyć salezjanów i młodzież w różnego rodzaju działania. Sal_ON dopiero nabiera kształtów. Czy z tej idei powstanie coś trwałego? Zobaczymy.

125 lat

Rocznice i jubileusze skłaniają do wspominania początków, dobrych chwil, podsumowań itd. Dobrze jest, jeśli temu towarzyszą też wnioski na przyszłość, dobrze, jeśli wspominanie pomaga nam zmieniać teraźniejszość. Homilia została wygłoszona w dzień patrona Miasta Oświęcim św. Jana Bosko w 2023 roku.

Droga

W 1984 roku tuż po maturze wyruszyłem na prywatną pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę. Pielgrzymowanie to odwieczna praktyka religijna. Ta niezwykła, osobista, choć w grupie podróż stała się lekcją duchowego towarzyszenia, o czym wtedy nie wiedziałem. Droga odkryła przed nami wile z tego, kim jesteśmy.

Wyrazy wdzięczności

Ostatni list pisany w charakterze inspektora z podziękowaniem dla wszystkich, choć nie wszystkich dało się wymienić i małym podsumowaniem zakończonej kadencji, na jeden dzień przed objęciem obowiązków przez następcę. Jesteście tlenem, dzięki któremu możemy spalać nasze życie, służąc Bogu.

Sal_ON narodziny idei

Bywa, że projekty rodzą się niespodziewanie. Taka chwila nadeszła 9 października 2024. Pomysł przerodził się w inspirację – stworzenie Sal_ONu, który ma włączyć salezjanów i młodzież w różnego rodzaju działania. Sal_ON dopiero nabiera kształtów. Czy z tej idei powstanie coś trwałego? Zobaczymy.

Dane kontaktowe:

Email: dariusz.bartocha@gmail.com
Skype: dariusz.bartocha
Tel: +48 607 068 468

Media społecznościowe:

najnowsze wpisy

Sal_ON narodziny idei

Sal_ON narodziny idei

Bywa, że projekty rodzą się niespodziewanie. Taka chwila nadeszła 9 października 2024. Pomysł przerodził się w inspirację – stworzenie Sal_ONu, który ma włączyć salezjanów i młodzież w różnego rodzaju działania. Sal_ON dopiero nabiera kształtów. Czy z tej idei powstanie coś trwałego? Zobaczymy.

czytaj dalej
Pytania o sens

Pytania o sens

Sens. Możemy myśleć o nim jako o znaczeniu słowa, ale znacznie częściej rozważamy go w kontekście celu naszego życia. Pytanie o sens jest jednym z najgłębszych, jakie od wieków człowiek sobie zadaje. Odpowiedź na to pytanie raczej bywa indywidualna i subiektywna, a dla mnie także dynamiczna.

czytaj dalej
Muchomorowy uśmiech

Muchomorowy uśmiech

Uśmiech na twarzy nie zawsze odzwierciedla to, co dzieje się w sercu. Uśmiech osób cierpiących podobny jest do pięknego, lecz trującego muchomora. Choć uśmiech może być pozorny, ważne jest, aby zrozumieć, co kryje się pod powierzchnią i jak wspierać tych, którzy cierpią w milczeniu.

czytaj dalej
Smiena, piesek, rowerek

Smiena, piesek, rowerek

Trzy historie wyjęte z dziecięcej niepamięci. W tle pojawiają się wspomnienia o pierwszym aparacie, psie i rowerku. To opowieść o dzieciństwie, rodzinie i ulotnych chwilach, które zostają w pamięci na zawsze, nawet jeśli były tylko zasłyszane. Być może to opowieść o tym, co było i zostało do dziś.

czytaj dalej
Nakarmić osę

Nakarmić osę

Codzienne sytuacje mogą kryć w sobie nieoczekiwane doświadczenia. Proste gesty, jak uśmiech od nieznajomego, mogą nas zaskoczyć i zmienić perspektywę widzenia świata. Dowiadujemy się, jak ważne jest otwarcie się na nowe rozwiązania i docenianie małych, pozornie zwykłych momentów.

czytaj dalej
Sentymentalna wycieczka

Sentymentalna wycieczka

W grudniu 2003 roku spędziłem 3 tygodnie w Rzymie na kursie języka w szkole Dante Alighieri. Dwadzieścia lat później wróciłem tam, odwiedzając znajome miejsca. Zaskoczył mnie napis, który przetrwał na murze przez dwie dekady, symbolicznie przypominając trwałość wspomnień w zmieniającym się świecie.

czytaj dalej

zdanie o mnie

Lepiej będzie, jak przytoczę to, co ksiądz Andrzej Gołębiowski sdb, napisał o mnie w tekście z 2011 roku. Najlepiej jednak wyrobić sobie swoje zdanie. Na zakończenie dodam kilka faktów z biografii, także dla drobnego uwspółcześnienia informacji.

Młodzież, Perfekt i detale

[…] Kim jest? Co robił? Jakie są jego pasje i jakim chciałby być…?

Młodzież: każdy, kto zna księdza Darka, nie ma wątpliwości, że jest człowiekiem, który poświęcenie swojego życia dla młodzieży rozumie w sposób dosłowny. Wielu mówi o nim, że jest dla młodych ludzi prawdziwym ojcem lub przyjacielem. Portale społecznościowe chyba to potwierdzają, skoro w gronie jego znajomych jest już ponad 1900 osób,  podobnie jak numerów w książce telefonicznej. Dla młodzieży zawsze miał czas i serce. Aby komuś pomóc lub zwyczajnie porozmawiać, potrafił wsiąść w samochód i przejechać długie kilometry. To właśnie z pasji do młodzieży w 1991 roku wymyślił Savionalia, czyli Salezjańskie Święto Młodości, które od tamtego czasu gromadzi w pierwszych dniach maja dzieci i młodzież. Uczył się tego przez całe swoje życie, zaczynając już w Oratorium Świętokrzyskim, którego jest wychowankiem. To tam, pod czujnym okiem wytrawnego wychowawcy młodzieży, księdza Józefa Marszałka, rozpoznawał swoje powołanie, a po latach kontynuował to dzieło już jako jego następca. W tym miejscu pozostało do dzisiaj dużo serca, przyjaciół i inicjatyw, jak choćby Salos, który zrodził się przy dużej współpracy i radach ks. Bartochy. Do dzisiaj w Kielcach wspomina się wyjazdy wakacyjne, czy na przykład Salezjańską Akademię Dziecka, czyli „SAD”. To talenty i dary, które można sklasyfikować pod wspólnym hasłem:

Detale spowodowały wypłynięcie księdza Darka na szersze wody działalności duszpastersko-wychowawczej. To zasługa przywiązywania wielkiej uwagi właśnie do drobnych rzeczy spowodowała, że w Salezjańskim Centrum Wychowania i Duszpasterstwa Młodzieży w Krakowie, gdzie przez wiele lat był dyrektorem, dał się poznać jako wspaniały organizator  dużych wydarzeń.

Gdyby ktoś zobaczył jego pokój, szybko mógłby dojść do wniosku, że nawet najmniejsza ikonka na ścianie i kwiatek na parapecie, to efekt bardzo przemyślnej koncepcji. Być może przeciętnemu człowiekowi takie rzeczy jak: naklejki, identyfikatory, zakrywane kable, czy drobiazgi dekoracyjne wydają się mało ważne i nieistotne, ale prawda jest taka, że dopiero w całości możemy podziwiać końcowy efekt. Pewnie dlatego ksiądz Dariusz umiał zawsze podejmować duże wyzwania i przygotowywać je tak, aby wszystko było perfekcyjnie dopięte na ostatni guzik. Nie bał się takich wydarzeń jak Ogólnopolskie Mistrzostwa Salosu oraz europejskie i światowe igrzyska, tej organizacji. Powierzona przez Episkopat Polski organizacja Jubileuszu Młodych, jaki w 2000 roku był na Jasnej Górze, pokazała, że jest w stanie załatwić własnymi sposobami nawet transmisję „live” z Ojcem Świętym na spotkaniu, w którym wzięło udział 130 000 młodych ludzi. Na swoje barki ks. Darek przyjął również organizację Kongresu Młodych Osób Konsekrowanych, jak również koordynował wyjazdy polskiej młodzieży i chrześcijańskich zespołów muzycznych na Światowe Dni Młodzieży. […] Te dokonania nie zamykają ks. Dariusza na ludzi, dla których ma zawsze serce, dobrą radę i… czas. Często za to brakuje mu go na odpoczynek i swoje zainteresowania. Poczekać więc muszą: pedagogika, słuchanie radiowej „Trójki”, nalewki (którym można z powodzeniem przyznać najwyższy znak jakości) czy wreszcie…

Perfect, który towarzyszy mu od lat. Ksiądz Darek w swojej kolekcji nie ma tylko jednej płyty Perfektu: tej, która nie została jeszcze nagrana. Ma natomiast pomysł na swoją posługę. Kiedy przekazano mu teczkę ze zobowiązaniami księdza Inspektora Antoniego Hlonda, powiedział … a tego trzeba poszukać we wpisie z 4 stycznia 2011 🙂

ks. Andrzej Gołębiowski sdb

Krótka biografia

Dariusz Bartocha SDB urodził się w Kielcach, w marcu 1965 roku. Z salezjanami spotkał się na katechezie, a następnie stał się uczestnikiem prowadzonego przez nich Oratorium. Po ukończeniu Technikum Mechanicznego zamierzał studiować na AWF, podjął jednak pracę jako kontroler jakości w zakładach Polmo SHL. We wrześniu 1985 roku rozpoczął salezjański nowicjat. Następnie ukończył studia filozoficzno-teologiczne w salezjańskim seminarium w Krakowie na Łosiówce, a w 1994 r. obronił pracę magisterską z teologii biblijnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Ponadto zdobył wykształcenie pedagogiczne na obecnym Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W czerwcu 1994 roku przyjął święcenia kapłańskie, po czym przez cztery lata pracował w Oratorium w Kielcach.

Był delegatem Duszpasterstwa Młodzieżowego na poziomie krajowym (1998-2010) oraz inspektorialnym (1998-2007). W latach 2000-2006 pełnił funkcję przełożonego wspólnoty zakonnej w Krakowie. Następnie przez trzy lata obejmował stanowisko Wikariusza Inspektora i Rzecznika Prasowego Inspektorii Krakowskiej (2007-2010). W latach 2010-2016 pełnił funkcję przełożonego Krakowskiej Inspektorii Salezjanów.

Dariusz Bartocha zainicjował Savionalia, Święto Młodzieży w Inspektorii Krakowskiej (1991), które trwa do dziś, ponadto uczestniczył lub współorganizował m.in.: spotkania animatorów MGS w Polsce oraz europejskie Confronto MGS, Ogólnopolskie i Światowe Igrzyska SALOS (PGS), wyjazdy na Światowe Dni Młodzieży, Kongresy Młodych Konsekrowanych oraz brał udział w pracach Don Bosco Youth Net, organizował turnusy wakacyjne dla młodzieży, szkolenia dla wychowawców itp. Był również promotorem powstania „Norm i zasad ochrony małoletnich w praktyce wychowawczej Towarzystwa Salezjańskiego Inspektorii Krakowskiej”.

W latach 2017-2023 pełnił funkcję przełożonego wspólnoty zakonnej w Oświęcimiu, pierwszym dziele salezjańskim w Polsce, które obejmujące szkołę, internat, oratorium i parafię. Obecnie pełni rolę Sekretarza Generalnego Konferencji Wyższych Przełożonych Zgromadzeń Męskich w Polsce.

moje imiona

Minęły już chyba bezpowrotnie czasy – przynajmniej w naszej kulturze – kiedy, nadawano imię, patrząc na cechy bądź misję nazywanej osoby. Co prawda na wielu stronach internetowych możemy przeczytać jaką osobą jest ta, która nosi imię np. Dariusz. Dziś rodzice nadają swojemu dziecku imię takie, jakie im się podoba. Niemniej pokuszę się, by popatrzeć na moje imię i jego znaczenie. Oczywiście jak wielu z nas, również ja nie miałem wpływu na to, jakie noszę imię – choć bardzo mi się ono podoba – może dlatego, że się do niego przyzwyczaiłem. Imię „Dariusz” pochodzi od greckiego „Dareios” lub od perskiego (dziś możemy powiedzieć staroirańskiego) brzmiącego „Darayavahusz”, czyli „ten, który podtrzymuje dobro”. W tym imieniu zawierało się więc wezwanie, aby ten, kto je nosi, chronił to, co dobre; aby dzielnie stanął po stronie sił dobra przeciw złu. Oczywiście bardzo chętnie przystaję na taką wymowę swojego imienia. Nie sprawdzałem tego, ale być może wszystkie imiona, którymi się posługujemy, mają pozytywny wydźwięk – ta teza jest może trochę ryzykowna – bo dziś wielu nie chce dostrzegać wartości tam, gdzie one są, ale tam, gdzie je chcą widzieć.
Swoją drogą świętego Dariusza odkryłem po 35 latach życia, wcześniej byłem przekonany, że jedynym patronem dla tego imienia jest bł. Daria, męczennica z III w. czczona w Rzymie 25 października, razem ze swym mężem Chryzantemem.
W rzymskim martyrologium imiona Dariusza, Zosimusa, Paulusa i Secundusa zapisano pod datą 19 grudnia. Odkryty Dariusz jest męczennikiem zabitym w Nicei w Bitynii, w tej Nicei odbyły się potem dwa sobory w 325 i 787 roku. Dariusz podobno został pochowany na cmentarzu koło kościoła przy Via Salaria Nuova. Jedyne przedstawienie świętego Dariusz znajdziemy w Kaplicy Palatyńskiej w Pałacu Normanów w Palermo. Bizantyjska mozaika w formie tondo przedstawia twarz Dariusza z brodą, wraz z napisem Aγιος Dareios.
W ostatnim czasie zyskałem nowych patronów. Ksiądz Ángel Dariusz Acosta Zurita urodził się 13 grudnia 1908 r. w Naolinco w diecezji Veracruz. Ksiądz Ángel Dariusz poległ 25 lipca 1931 roku, kiedy to żołnierze weszli do kościoła wypełnionego wiernymi i zaczęli strzelać do kapłanów. Dariusz Hernández Morató SJ, także Hiszpan, urodził się 25 października 1880 w Bunol, męczennik okresu wojny domowej w Hiszpanii, ofiara prześladowań antykatolickich. 29 września 1936 roku został aresztowany przez republikanów, a następnie rozstrzelany w Picadero de Paterna. Drugim imieniem, jakim mnie obdarzono to „Stanisław”. Być może dla zachowania tradycji, by pierworodny nosił drugie imię po swoim tacie.

Imię Stanisław ma jednoznacznie słowiańskie pochodzenie i oznacza „ustanawiający sławę, życzyć sławy”. Składa się z członu Stani – „stać, stać się, stanąć” oraz członu – sław „sława”. Wywodzi się od słów oznaczających „stań się sławnym”. Choć trudno jest jednoznacznie przetłumaczyć je na współczesny język polski, jednakże do dziś jest jasne, z czym mogło się kojarzyć dawnym mieszkańcom Polski. Stanisław zawierające rdzeń „stan”, a słowa z tym rdzeniem oznaczają stanowczość i stałość, umiejętność, zdolność do decydowania i ustanawiania praw (postanawiania, stanowienia) oraz zastanawiania się nad różnymi sprawami. Ta grupa słów odnosi się do władzy zdolnej do decydowania o losie własnym i innych ludzi i kojarzy się z silną wolą i umiejętnością odróżniania dobra od zła, do poszanowania prawa i sprawiedliwości. Myślę, że wraz z tym imieniem zyskałem patrona w św. Stanisławie biskupie krakowskim, w jego święto tato obchodził swoje imieniny. Znalazłem w jednym serwisie zdanie: „Wielkich Polaków, którzy nosili to imię, było … bez liku i gdy wymawia się to imię, niemalże widać biało-czerwone flagi powiewające na wietrze”. Rzeczywiście, to co związane jest z imieniem Stanisław, bardzo przypomina narodowy charakter Polaków. Kardynał Karol Wojtyła w pierwszym odruchu po wyborze na papieża chciał przybrać imię Stanisława I, ale za radą kardynała Wyszyńskiego wybrał  Jan Paweł II.

Krzysztof, to pierwszy samodzielny – prawie świadomy – wybór w tej kwestii. Imię to jest pochodzenia greckiego, wywodzi się od słowa „Christophoros”, a dokładnie Christo-pheros powstałego ze złączenia słów Χριστος – Christos i φερω – phero – co w tłumaczeniu znaczy „niosący Chrystusa” w znaczeniu „przynoszący Chrystusa” lub też „noszący w sobie Chrystusa”. We wczesnych czasach chrześcijaństwa na terytoriach Grecji słowo oznaczało człowieka nawróconego, gorliwie wyznającego chrześcijaństwo. Podobno, osoby o tym imieniu cechuje niebywała odwaga, spryt i zaradność. Zazwyczaj bez najmniejszego problemu radzą sobie z wszelkimi trudnościami i przeciwnościami losu. Są pewni siebie, lubią przygody i ryzyko. Mówi się o nich, że są ludźmi czynu. Mój wybór dokonał się w 1977 r. w czasie przygotowania do sakramentu bierzmowania. Wtedy nie wiedziałem, co ono oznacza a jedynie to, że mi się podobało. Opowieść o św. Krzysztofie kojarzy się z urokiem, jaki zawsze w umysłach ludzi wiązał się z przekraczaniem wody, przechodzeniem „na druga stronę” – drugą stronę mostu, brodu, rzeki. Przejście przez wodę to odwieczny symbol wielkiej przemiany w życiu, podjęcia ważnych decyzji, rozpoczęcia nowego etapu w życiu, także symbol… śmierci. Ważne, ze to przechodzenie jest zawsze z Chrystusem.

Jan, „Johanan” pochodzenia hebrajskiego  oznacza „Bóg (Jahwe) jest łaskawy, Bóg okazał miłosierdzie”. Tego wyboru dokonałem zupełnie świadomie, nie pamiętam kiedy, być może już  w 1995 r., było to w trakcie nowicjatu – przed pierwszymi ślubami wybieraliśmy imię zakonne, już zdecydowanie wcześniej wiedziałem, że to będzie Jan. Temu imieniu nadałem swoiste znaczenie. Było ono dla mnie obecnością św. Jana Bosko. Poznanie jego osoby i środowiska salezjańskiego wprowadziło tak wiele zmian w moim życiu, że nie mogłem tego zapobiec ani pominąć. Był on dla mnie fascynującą i na tyle pociągającą osobą, że zdecydowałem przedłużyć w moim życiu jego miłość Boga w młodzieży. Drugi Jan – to Jan chrzciciel – twardziel – tak go postrzegałem. Człowiek wolny pełnią wolności, stanowiący o sobie w każdym czasie i w każdych warunkach. Bezkompromisowo stający po stronie Tego, którego rozpoznał jako Mesjasza. Myślę, że dla początkującego zakonnika nie mogłem znaleźć lepszego wzoru ewangelicznego radykalizmu niż Jana odzianego w skórę, głos na puszczy prostujący ścieżki. A trzeci ? Trzeci to Jan Ewangelista, ten orzeł szybujący ze swobodą po tajemnicach wiary i w lot, na skróty pojmujący rzeczy wielkie i trudne. Ten Jan to znak fascynacji Pismem Świętym, poszukiwania odpowiedzi, rozpoznawania Boga obecnego pośród nas. Po latach znalazł się w moim życiu jeszcze jeden Jan, tym razem to Jan od Krzyża.
A wynik? Imię „zaproponowało” mi – „życząc sławy” – by być: tym, który nieustannie podtrzymuje dobro, niesie Chrystusa – łaskawego Boga okazującego miłosierdzie, a wszystko to z janową głębią poznawania, radykalnością wobec siebie i miłością wobec innych – zwłaszcza młodzieży.
Wszystko to napisałem 26 stycznia, wspominając inny 26 stycznia z 1854 r. kiedy to Ksiądz Bosko po raz pierwszy użył nazwy Salezjanie na swój „pomysł”, który 5 lat później stał się Zgromadzeniem Salezjańskim. Tak dostałem swoje ostatnie imię – czy poradzę sobie z tym wszystkim? Czas pokazuje i pokaże.

Skip to content