Wiara to dotykanie sercem [1]

1 września 2013

Peregrynacja relikwii świętego Jana Bosko raz jeszcze ukazała nam wiarę tysięcy osób przychodzących do „ojca, brata i przyjaciela” [2]. Było to doświadczenie szczególnie ważne, w Roku Wiary, rozpoczętym w 50. rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II. Dostrzegamy, (…) że Vaticanum II był soborem o wierze, ponieważ wezwał nas, byśmy w centrum naszego życia kościelnego i osobistego postawili prymat Boga w Chrystusie [3].

Spełnione sny

Bardzo gorąco i serdecznie dziękuję wszystkim, którzy dołożyli starań, by zorganizować pobyt „Księdza Bosko” wśród nas. Na najbliższym zjeździe dyrektorów posumujemy peregrynację w polskiej części naszej inspektorii. Przypuszczam, że wielu z nas towarzyszyły obawy związane z wakacyjnym czasem peregrynacji. Uczestnicy tych wydarzeń, sami przekonali się, że były bezpodstawne. Świadczą o tym: setki, a nawet tysiące przybywających w ciągu dnia i nocy, wśród nich wielu młodych ludzi i dzieci; entuzjazm i twórczość w przygotowaniu i realizacji programu; wreszcie wiara – nic, żadne opisy, zdjęcia, filmy nie ujmują w pełni tego, co można było zobaczyć na żywo. Byliśmy świadkami jednego wielkiego doświadczenia wiary: w modlitwie, skupieniu, intensywności przeżyć, wadze wpisów i wreszcie w uczestnictwie w liturgii i sakramentach, głównie Eucharystii.

Sen się spełnił – nie tylko ten z Oświęcimia z reprezentacją młodzieży z całej Polski, z salezjankami i ponad 100 salezjanami, z przedstawicielami pozostałych gałęzi Rodziny Salezjańskiej, ale także ten sen Księdza Bosko, w którym widział rzesze młodzieży przychodzącej do niego. Oni nadal do Niego przychodzą. Najczęściej opowiadamy jego sen z 9 roku życia, nie wspominając, że powtarzał się on w jego życiu wielokrotnie. Choćby wtedy, gdy miał 19 lat i […] znowu ukazała mu się postać z pierwszego snu, odziana na biało, jaśniejąca olśniewającym blaskiem, prowadząca całe mnóstwo chłopców. Zwracając się do Janka, powiedziała:
– Chodź tutaj, stań na czele tych chłopców i prowadź ich.
– Ale ja nie potrafię poprowadzić tylu tysięcy chłopców.
Jednak postać powtórzyła swój rozkaz, tak że Janek stanął na czele tego mnóstwa młodzieży [Memorie Biografiche I, 244].

[…] Skończył 22 lata, kiedy w następnym śnie objawiono mu pole jego przyszłej misji. Zobaczył, jak dolina poniżej gospodarstwa Sussambrino, gdzie spędzał wakacje, przemienia się w wielkie miasto, po którego ulicach i placach biega mnóstwo chłopców, hałasując, bawiąc się i klnąc. Mając gwałtowny i żywy temperament, Jan zbliżył się do tych chłopców, krzycząc i grożąc. Widząc daremność swych gróźb, zaczął ich bić; oni zareagowali tak samo i również okładali go pięściami. Pobity i upokorzony, rzucił się do ucieczki. Ale oto wyszedł mu na spotkanie Mężczyzna, który kazał mu się zatrzymać i wrócić do tych łobuzów. Przedstawił go szlachetnej Pani i powiedział: – To moja Matka: poradź się Jej.
Pani, patrząc na niego dobrotliwie, powiedziała:
– Jeśli chcesz zaskarbić sobie tych łobuziaków, nie wolno ci iść do nich z pięściami, ale z perswazją i łagodnością.
Wtedy, podobnie jak w pierwszym śnie, zobaczył, że chłopcy przemieniają się w baranki, których on, z rozkazu tej Pani, stał się pasterzem [Memorie Biografiche I, 424] [4].

Coś niepojętego – kleryk Bosko uciekający przed młodzieżą? Tak, to realizm jego czasu i zadań, które czekały na Janka, potem na Księdza Bosko. Dziś te zadania zostały powierzone nam. Znów staje przed nami Chrystus – nad jeziorem, przy moście, przy szkole, na boisku i pokazuje rzesze młodych ludzi, którzy chcą być dobrzy, ale nie rozumieją wszystkiego z tego świata i gubią się. A w sytuacji naszego zakłopotania, niewiary w siły, braku pomysłu – znów ukazuje nam Wspomożycielkę i mówi do nas – „poradź się Jej”.

Mam nadzieję, że wizyta naszego Ojca i Nauczyciela, poruszająca serca wielu osób, poruszyła także każdego z nas do odnowy naszej obecności wśród młodzieży. Kiedy? Z kim? Za co? – to ważne pytania, ale ważniejsze będą odpowiedzi, jakich udzielimy, planując najbliższy rok według odnowionej formy Salezjańskiego Programu Wychowawczo-Duszpasterskiego. Życzę odwagi, roztropności i powodzenia w tej pracy.

Wychowanie do wiary

Od marca, kiedy świat usłyszał o Papieżu Franciszku, do dziś nie ustaje pewien rodzaj fascynacji, zainteresowania, podglądania Ojca Świętego. Wszystko to było wzmocnione doniesieniami i relacjami z Jego spotkania z młodzieżą w Rio oraz ogłoszeniem kolejnego Światowego Dnia Młodzieży w Krakowie. Mam nadzieję, że między tymi wydarzeniami, współbracia dostrzegli encyklikę Lumen fidei. Warto przeczytać te 80 małych stronic, jeśli nadal chcemy odpowiedzialnie mówić, że: „kochamy Ojca Świętego” i „wychowujemy do wiary”. Przypomnieli nam o tym polscy biskupi w słowie na III Tydzień wychowania: Szczególną wartością, w oparciu o którą i do której należy wychowywać młode pokolenie, jest wiara. […] Ten związek wiary z wychowaniem uświadamiamy sobie wyraźnie […]. Chodzi o obronę wartości chrześcijańskich, coraz częściej eliminowanych z życia publicznego, a zwłaszcza chrześcijańskiej wizji miłości, małżeństwa i rodziny [5].

Jednym z największych spustoszeń, jakie dziś dokonuje się w sercach młodych, jest po wykrzywieniu pojęcia „wolności”, zaburzenie pojęcia prawdy. Rozpoczynający się rok szkolny i katechetyczny każe nam na nowo dostrzec ważne elementy: poznawanie i poszukiwanie prawdy, dydaktykę, zdobywanie wiedzy, z której poziomu młodzi ludzie będą mogli odpowiedzialnie podejmować wybory, uwzględniając wiarę i działanie Boga w życiu. Przypominanie o więzi wiary z prawdą jest dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebne właśnie z powodu kryzysu prawdy, jaki przeżywamy. We współczesnej kulturze często występuje tendencja do przyjmowania za jedyną prawdę tę związaną z techniką: prawdziwe jest to, co człowiek potrafi zbudować i zmierzyć dzięki swojej wiedzy; jest to prawdziwe, bo funkcjonuje, a tym samym czyni życie wygodniejszym i łatwiejszym [6].

Nasza posługa powinna zyskiwać jeszcze bardziej profesjonalne oblicze. Coroczne planowanie pracy uczy nas jak diagnozować środowisko i odczytywać potrzeby poszczególnych wychowanków, jak precyzyjniej określać cele i formułować drogi do ich osiągnięcia. Mam nadzieję, że ten rok pozwoli nam na zbudowanie jeszcze bardziej realnych programów wychowawczo-duszpasterskich opartych na dobrej diagnozie i współpracy ze środowiskami lokalnymi zyskującymi reprezentację w radach wychowawczo-duszpasterskich.

Drodzy

Dziękuję wszystkim za wakacyjne zaangażowanie w pracę z młodzieżą, dziękuję za każde nadesłane pozdrowienia, relację z turnusów i radość, z jaką podejmowaliście trud wychowywania młodzieży.

Nowo mianowanym dyrektorom, współbraciom na nowych miejscach pracy życzę dobrego przyjęcia, wzrostu w mądrości i wierze oraz owocnej posługi. Kolejny rok przygotowania do jubileuszu dwusetnej rocznicy urodzin Księdza Bosko poświęcony jest duchowości. Zaczerpnijmy z doświadczenia duchowego Księdza Bosko, wzmocnionego przeżyciami peregrynacji jego relikwii, aby kroczyć drogą świętości zgodnie z naszym specyficznym powołaniem [7].

„Niech Maryja, pokorna Służebnica Pańska, uczy nas wiary i pokory w poszukiwaniu tego, co najważniejsze; niech uczy mądrości i pomaga otwierać się na „wielkie rzeczy”, jakie Bóg czyni dla nas i przez nas [8].

Oddany w św. Janie Bosko z braterskim pozdrowieniem

[1] Św. Augustyn, Sermo 229/L, PLS 2, 576: «Tangere autem corde, hoc est credere».
[2] Z prefacji z uroczystości św. Jana Bosko.
[3] Encyklika Lumen Fidei, nr 6.
[4] Sny Księdza Bosko, Warszawa 2004, s. 13-14.
[5] Wychowywać do wartości, List Pasterski Episkopatu Polski z okazji III Tygodnia Wychowania, 15-21 września 2013 roku
[6] Encyklika Lumen Fidei, nr 25.
[7] Por. treść wiązanki Księdza Generała na 2014 rok.
[8] Wychowywać do wartości, List Pasterski Episkopatu Polski z okazji III Tygodnia Wychowania, 15-21 września 2013 roku.