Oczekiwać czy wyjść naprzeciw?

8 grudnia 2012

Adwentem, od łacińskiego adventus – przyjście, określamy czas oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa, lecz także wspominamy Jego pierwsze przyjście do nas. Oczekujemy na Boże Narodzenie, i w tym potocznym sensie, o którym rzeczywistość wokoło nam przypomina, i w tym najgłębszym, kiedy rodzi się Bóg na nowo w człowieku.

Przywołam za chwilę jedno z najbardziej znanych zdań Jana Pawła II:

… nie bójcie się przygarnąć Chrystusa i przyjąć Jego władzę, pomóżcie Papieżowi i wszystkim tym, którzy pragną służyć Chrystusowi, służyć człowiekowi i całej ludzkości. Nie bójcie się, otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi. Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych, szerokie dziedziny kultury, cywilizacji, rozwoju! Nie bójcie się! Chrystus wie, co nosi w swoim wnętrzu człowiek. On jeden to wie! [1].

Warto zapytać w czasie oczekiwania, jak szeroko otwieramy drzwi Chrystusowi. Warto zapytać, czy przez te drzwi wchodzi także młodzież, czy młodzież oczekuje Jego przyjścia?

O ewangelizacji raz jeszcze

Przyzwyczailiśmy się do używania dwumianów „ewangelizacja i katecheza” oraz „wychowanie i kultura” charakteryzujących główne pola naszego zaangażowania. Synod biskupów oraz przygotowania do niego sprawiły, że częściej posługiwaliśmy się terminem „nowa ewangelizacja”. Uczestnicząc w różnego rodzaju spotkaniach, można było odnieść wrażenie, że większość z nas przywiązywała większe znaczenie do słowa „nowa” niż „ewangelizacja”, dlatego pomysły i rozważania koncentrowały się wokół poszukiwania nowych, nowatorskich, a nawet ekstrawaganckich sposobów docierania z Ewangelią.

Warto jednak przypomnieć, że „nowa ewangelizacja to jest ten wymiar ewangelizacji, który jest skierowany do ochrzczonych ludzi, którzy porzucili praktyki chrześcijańskie. To jest ogromnie ważne, żeby nie nazywać nową ewangelizacją wszystkiego. Jest to bardzo konkretny obszar działań w Kościele.

Ojciec Święty Benedykt XVI wielokrotnie przypominał, że Kościół istnieje dla ewangelizacji w ogóle. Ewangelizacja, jako zasadnicze dzieło Kościoła dzieli się na trzy obszary: pierwszym są misje – ad gentes, drugim jest zwyczajne duszpasterstwo i trzecim jest nowa ewangelizacja, czyli ewangelizacja skierowana do tych, którzy są ochrzczeni, natomiast nie ma ich na naszych liturgiach, nie ma ich w naszych wspólnotach, naszych zgromadzeniach. Nie ma. Nie przychodzą. Po prostu porzucili chrześcijańskie praktyki. Więc nowa ewangelizacja to nie jest to wszystko, co Kościół robi. Natomiast niewątpliwie jest to ten obszar zadań dla Kościoła, który Duch Święty wyraźnie pokazuje nam jako ważny, i który wymaga z naszej strony coraz większej uwagi i zaangażowania [2].

Wyjść naprzeciw

Ksiądz Generał w liście podsumowującym wizytację nadzwyczajną w jednym ze wskazań poleca: Jako odpowiedź na ogólne wyzwanie świata młodych, w kontekście silnie zaznaczonym przez głębokie zmiany w życiu rodzinnym, w działalności społecznej, w wyborach politycznych i ogólnie w kulturze, jesteśmy powołani do:

­   Poszukiwania wszelkich możliwości, aby być obecnymi wśród młodych, uważnymi i wrażliwymi na świat i kulturę młodzieżową, jako osoby poświęcone Bogu dla ich zbawienia (KG26, 14).

­   Dotrzeć do młodych ludzi poza strukturami Kościoła na wszelki możliwy sposób, także z wyraźnymi propozycjami ewangelizacji: katecheza w szkołach publicznych, grupa apostolsko-misyjna w środowiskach salezjańskich, bardziej solidny rozwój Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego [3].

Według […] statystyk podawanych przez Komisję Wychowania Katolickiego […] na lekcje religii w szkole w skali całej Polski uczęszczało 95 procent uczniów. Frekwencja ta maleje z wiekiem, w podstawówkach na religię chodzi ponad 98 procent dzieci, a w szkołach na poziomie licealnym 91 procent. W środowiskach bardziej zlaicyzowanych, jak duże miasta, frekwencja jest mniejsza, np. według badań Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego, w archidiecezji warszawskiej w 2007 r. na lekcje religii chodziło ponad 87,5 procent uczniów [4]. Rozważając na spokojnie statystyki mówiące o liczbie uczestniczących w niedzielnej Mszy Świętej[5], możemy dostrzec, że ta mozolna praca katechetyczna jest docieraniem do młodych ludzi będących poza Kościołem, jest jedną z ważnych form nowej ewangelizacji.

W tym kontekście Ksiądz Generał pisze: wydaje mi się, że zauważyłem w Zgromadzeniu bardzo niepokojące zjawisko: tu i tam można zauważyć wśród współbraci pewnego rodzaju opór, bardziej lub mniej świadomy, a niekiedy jawną niezdolność do życzliwego otwarcia się, do wnikliwego spojrzenia, które jest owocem studiów, i do serdecznego przyjęcia nowych form ekspresji, które charakteryzują współczesną młodzież, podobnie jak ich zbiorowe doświadczenia, poprzez które młodzi wyrażają swoje „spektakularne” style życia, to znaczy takie, które zazwyczaj dają znać o sobie w czasie wolnym, pozostając prawie zawsze na marginesie zainteresowania zwykłych instytucji społecznych [6].

Przed każdym z nas stoi wyzwanie. Łatwiej nam przychodzi zachowanie istniejących form, instytucji, przyzwyczajeń, ale wyznacznikiem działań, kompasem, musi być osoba! Ona wskazuje kierunek naszego działania, ona jest drogą Kościoła, ona spoczywa na ramionach Dobrego Pasterza.

Otwórzmy Chrystusowi drzwi do świata młodych

Drugi artykuł Konstytucji salezjańskich jest proklamacją tego, kim jesteśmy: My, Salezjanie Księdza Bosko jesteśmy w Kościele znakami i nosicielami miłości Bożej do młodzieży, zwłaszcza uboższej [por. K 2].

Otwierając drzwi Chrystusowi, możemy być znakami wskazującymi młodzieży na obszary Chrystusowej obecności w świecie, możemy ukazywać, jak odnaleźć, spotkać Go w Kościele, ale jako „nosiciele Bożej miłości” nie możemy pozostawać w formie pasywnego znaku. Na wzór Maryi, w którą wpatrujemy się, przeżywając uroczystość Jej Niepokalanego Poczęcia, musimy zdobyć się, by wypowiedzieć „tak” i podążać za tą decyzją. Maryja, która jest kochana, która otrzymuje dar Boży, jest w pełni aktywna, ponieważ Ona sama przyjmuje z gotowością ogarniającą Ją falę Bożej miłości [7].

 Kochani!

Poprzez roratnią liturgię, kolejki do spowiedzi, lectio divina prowadzone dla młodych widzimy już nadchodzące Boże Narodzenie. Po zmęczeniu i zapracowaniu ogarnie nas czas śpiewania kolęd, wzajemnej życzliwości od wielu, liturgii rozświetlanej niesłabymi płomyczkami lampionów, ale rozjaśnionej blaskiem Wschodzącego Słońca.

Szanując przepiękną polską tradycję, na wigilijnym stole zostawimy jedno puste nakrycie. Niech tego roku pojawi się myśl, co możemy zrobić, by ono się zapełniło? Co musimy uczynić, by drzwi były szeroko otwarte dla Chrystusa, a w przejściu cisnął się tłum spragnionych jego bliskości. W każdym człowieku mieszka głębokie „pragnienie”, ale nie każdy wie, za którymi drzwiami znajdzie „zaspokojenie” – „potrzebuje znaku i nosiciela miłości”.

Życzę Wam wszystkim wielkiego pokoju, jasności myśli i otwartości działania. Życzę bliskości Boga, która upewni, że w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy… jesteśmy bowiem z Jego rodu [Dz 17,28].

Oddany w św. Janie Bosko, z braterskim pozdrowieniem