Potrzeba refleksji

12 czerwca 2012

Pierwszy rok przygotowań do Jubileuszu 200. rocznicy urodzin Księdza Bosko zaproponował nam nie tylko bogactwo odczytywania historii, ale również obfitość refleksji nad tym jak być dziś Salezjanami.

Jesienna Visita d’insieme z obecnością Księdza Generała, Jego Radców i Rad Inspektorialnych z 10 inspektorii, Wizytacja Nadzwyczajna ks. Radcy Vaclawa Klementa oraz główny cel naszego tegorocznego programu „Wzmacniamy naszą przynależność i tożsamość Kościelną i inspektorialną”, dostarczyły dostatecznej ilości wskazań i materiałów do refleksji.

Mówią do nas

12 czerwca wspominamy chłopców z poznańskiego oratorium, których dziś nazywamy Błogosławionymi Wychowankami. Przywoływałem ich osoby w liście rozpoczynającym rok szkolny. Dziś do nich wracam, ponieważ nieustannie pozostają dla nas jasnym znakiem owoców pracy, służby, ofiarowania naszego salezjańskiego życia im – młodym.

Ksiądz Generał napisał: „Sekret odnowy Inspektorii i wspólnot lokalnych możemy znaleźć w 3 artykule naszych Konstytucji, zatytułowanym Nasza konsekracja apostolska czytamy: Posłannictwo apostolskie, wspólnota braterska i wypełnianie rad ewangelicznych są nieodłącznymi elementami naszej konsekracji przeżywanymi w jednym i tym samym nurcie miłości Boga i braci”. (K. 3) Tak, więc posłannictwo jest dla nas, salezjanów, środkiem ciężkości i siłą napędową naszego życia [1].

Kończący się rok szkolny, akademicki, katechetyczny otwiera nas na wakacje, na czas innych form pracy wychowawczej i czas wypoczynku. Jednocześnie budzimy nadzieje związane z następnym rokiem, ale nie możemy zapominać o tym, co wydarzyło się w obecnym, nie możemy pominąć podsumowania, oceny owoców zaangażowania duchowego, wychowawczego, dydaktycznego – wyznacznikiem oceny są owoce całorocznej pracy. Trzy „wysiłki”: posłannictwo, budowanie wspólnoty i praca wewnętrzna, wskazane przez 3 art. Konstytucji salezjańskich powinny stanowić linie oceny minionego roku i budowania planu pracy w następnym.

Od jakiegoś czasu, kolejne lata przynoszą pogłębianie rozdźwięku między wierzącymi i niewierzącymi. Młodzi są rozdarci między wartościami a pseudowatościami, między wiarą a ateizmem, między pragnieniem rodzącym się w jej sercu a propozycjami zaspokojenia tych pragnień. Kultura europejska sprawia wrażenie „milczącej apostazji” człowieka sytego, który żyje tak, jakby Bóg nie istniał^[2]. Przez nasze społeczeństwo, począwszy od mediów, przez szkolne korytarze i sale wykładowe, po rozmowy koleżeńskie i rodzinne przetoczyła się fala dyskusji o uczestnictwie Kościoła w społeczeństwie: w mediach, w edukacji, w życiu społecznym, w działaniach charytatywnych, o katechezie i funduszu kościelnym itd.

Koniecznie musimy objąć refleksją to, co dociera do nas w codziennym przebywaniu z odbiorcami naszego posłannictwa. Musimy wsłuchiwać się w głos społeczeństwa, który bywa różny: życzliwy, choć czasem krytyczny, złośliwy lub nieprzyjazny. Musimy czerpać z badań i owoców poszukiwań naukowych oraz uwzględniać to co wypracowują w czasie spotkań różne grupy współbraci, wreszcie powinniśmy sięgać po sugestie Zarządu Zgromadzenia.

Nie możemy poprzestać na odpowiedziach danych wiele lat temu, a nawet tych z zeszłego roku  – jak powiedział ks. Radca Fabio Attard: dziś szybką zmienność świata młodzieżowego należy uznać za stałą [3]. Zachęcam do ciężkiej pracy w czasie tworzenia programu pracy na najbliższy rok, proszę, poświęćcie temu zadaniu należny czas. Ten wysiłek nie tworzy jedynie organizacyjnego porządku, ale pozwala na dogłębną diagnozę i trafne działania na polu wychowawczym i duszpasterskim, a w konsekwencji jest także działaniem duchowym: Edyta Stein powiedziała kiedyś, że kto uczciwie i z pasją szuka prawdy, ten znajduje się na drodze prowadzącej ku Chrystusowi [4].

Poszukujemy odpowiedzi

Ksiądz Generał Pascual Chavez napisał list zwołujący 27 Kapitułę Generalną (DRG 413). Jej temat brzmi: Świadkowie ewangelicznej radykalności’. […] Zagadnienie jest obszerne. Dlatego pragniemy skupić uwagę KG27 szczególnie na czterech obszarach tematycznych:

• żyć w łasce jedności i w radości naszego salezjańskiego powołania konsekrowanego, które jest darem Bożym i osobistym programem życia;
• ­ rozwijać głębokie życie duchowe przyjmując postawę oraz sposób życia i działania Jezusa posłusznego, ubogiego i czystego, stając się ludźmi poszukującymi Boga;
• budować braterstwo w naszych wspólnotach życia i pracy;
• ­ poświęcić się wspaniałomyślnie posłannictwu towarzysząc młodzieży, aby dać światu nadzieję.

Zapraszam was, abyście spojrzeli na to wydarzenie jako na nowy i obiecujący etap w życiu Zgromadzenia, które od Soboru Watykańskiego II realizowało stałą i głęboką odnowę duchową i duszpasterską, aby móc odpowiedzieć na wolę Bożą przez lepsze służenie Kościołowi poprzez dynamiczną wierność Księdzu Bosko, a także na potrzeby i oczekiwania młodzieży [K.146] [5].

W przyszłym roku odbędzie się Kapituła Inspektorialna, jest oczywiste, że będzie ona przygotowywała KG27, jednocześnie będzie dla nas momentem zebrania wniosków i doświadczeń z ostatnich lat, a szczególnie z tegorocznych refleksji. Czeka nas odnowienie wizji rozwoju Inspektorii po reorganizacji Okręgu Wschodniego i przyłączeniu do naszej Inspektorii placówek z Ukrainy. Współczesność stawia przed nami bardzo konkretne wyzwania i musimy określić kryteria, które będą towarzyszyły naszym wyborom np. zamykanie i otwieranie nowych dzieł (choćby: szkoła w Czarnym Dunajcu i ewentualnie otwarcie szkoły w Mysłowicach), restrukturyzacja niektórych placówek, kontynuowanie polityki personalnej, troska o rozwój intelektualny współbraci itd. Zapraszam do gorliwego i odpowiedzialnego uczestnictwa w pracach przygotowujących Kapitułę Inspektorialną.

Drodzy!

Serdecznie dziękuję Wam za solidną pracę, za podjęty wysiłek w osobistym wzrastaniu, w budowaniu życia wspólnot i ofiarną pracę wychowawczo-duszpasterską.

Jestem szczerze ujęty oddaniem współbraci dla Kościoła i misji Zgromadzenia, zwłaszcza w sytuacjach nieplanowanych wcześniej zmian – polityka personalna domaga się planowania, stałości i konsekwencji, ale jak pokazuje życie, czasami wymaga ogromnej elastyczności i ofiarności.

Wszystkim współbraciom podejmującym trud pracy wakacyjnej, życzę bożego błogosławieństwa i nieustannej opieki Wspomożycielki.

Oddany w św. Janie Bosko z braterskim pozdrowieniem