Imię Stanisław ma jednoznacznie słowiańskie pochodzenie i oznacza „ustanawiający sławę, życzyć sławy”. Składa się z członu Stani – „stać, stać się, stanąć” oraz członu – sław „sława”. Wywodzi się od słów oznaczających „stań się sławnym”. Choć trudno jest jednoznacznie przetłumaczyć je na współczesny język polski, jednakże do dziś jest jasne, z czym mogło się kojarzyć dawnym mieszkańcom Polski. Stanisław zawierające rdzeń „stan”, a słowa z tym rdzeniem oznaczają stanowczość i stałość, umiejętność, zdolność do decydowania i ustanawiania praw (postanawiania, stanowienia) oraz zastanawiania się nad różnymi sprawami. Ta grupa słów odnosi się do władzy zdolnej do decydowania o losie własnym i innych ludzi i kojarzy się z silną wolą i umiejętnością odróżniania dobra od zła, do poszanowania prawa i sprawiedliwości. Myślę, że wraz z tym imieniem zyskałem patrona w św. Stanisławie biskupie krakowskim, w jego święto tato obchodził swoje imieniny. Znalazłem w jednym serwisie zdanie: „Wielkich Polaków, którzy nosili to imię, było … bez liku i gdy wymawia się to imię, niemalże widać biało-czerwone flagi powiewające na wietrze”. Rzeczywiście, to co związane jest z imieniem Stanisław, bardzo przypomina narodowy charakter Polaków. Kardynał Karol Wojtyła w pierwszym odruchu po wyborze na papieża chciał przybrać imię Stanisława I, ale za radą kardynała Wyszyńskiego wybrał  Jan Paweł II.

Krzysztof, to pierwszy samodzielny – prawie świadomy – wybór w tej kwestii. Imię to jest pochodzenia greckiego, wywodzi się od słowa „Christophoros”, a dokładnie Christo-pheros powstałego ze złączenia słów Χριστος – Christos i φερω – phero – co w tłumaczeniu znaczy „niosący Chrystusa” w znaczeniu „przynoszący Chrystusa” lub też „noszący w sobie Chrystusa”. We wczesnych czasach chrześcijaństwa na terytoriach Grecji słowo oznaczało człowieka nawróconego, gorliwie wyznającego chrześcijaństwo. Podobno, osoby o tym imieniu cechuje niebywała odwaga, spryt i zaradność. Zazwyczaj bez najmniejszego problemu radzą sobie z wszelkimi trudnościami i przeciwnościami losu. Są pewni siebie, lubią przygody i ryzyko. Mówi się o nich, że są ludźmi czynu. Mój wybór dokonał się w 1977 r. w czasie przygotowania do sakramentu bierzmowania. Wtedy nie wiedziałem, co ono oznacza a jedynie to, że mi się podobało. Opowieść o św. Krzysztofie kojarzy się z urokiem, jaki zawsze w umysłach ludzi wiązał się z przekraczaniem wody, przechodzeniem „na druga stronę” – drugą stronę mostu, brodu, rzeki. Przejście przez wodę to odwieczny symbol wielkiej przemiany w życiu, podjęcia ważnych decyzji, rozpoczęcia nowego etapu w życiu, także symbol… śmierci. Ważne, ze to przechodzenie jest zawsze z Chrystusem.

Jan, „Johanan” pochodzenia hebrajskiego  oznacza „Bóg (Jahwe) jest łaskawy, Bóg okazał miłosierdzie”. Tego wyboru dokonałem zupełnie świadomie, nie pamiętam kiedy, być może już  w 1995 r., było to w trakcie nowicjatu – przed pierwszymi ślubami wybieraliśmy imię zakonne, już zdecydowanie wcześniej wiedziałem, że to będzie Jan. Temu imieniu nadałem swoiste znaczenie. Było ono dla mnie obecnością św. Jana Bosko. Poznanie jego osoby i środowiska salezjańskiego wprowadziło tak wiele zmian w moim życiu, że nie mogłem tego zapobiec ani pominąć. Był on dla mnie fascynującą i na tyle pociągającą osobą, że zdecydowałem przedłużyć w moim życiu jego miłość Boga w młodzieży. Drugi Jan – to Jan chrzciciel – twardziel – tak go postrzegałem. Człowiek wolny pełnią wolności, stanowiący o sobie w każdym czasie i w każdych warunkach. Bezkompromisowo stający po stronie Tego, którego rozpoznał jako Mesjasza. Myślę, że dla początkującego zakonnika nie mogłem znaleźć lepszego wzoru ewangelicznego radykalizmu niż Jana odzianego w skórę, głos na puszczy prostujący ścieżki. A trzeci ? Trzeci to Jan Ewangelista, ten orzeł szybujący ze swobodą po tajemnicach wiary i w lot, na skróty pojmujący rzeczy wielkie i trudne. Ten Jan to znak fascynacji Pismem Świętym, poszukiwania odpowiedzi, rozpoznawania Boga obecnego pośród nas. Po latach znalazł się w moim życiu jeszcze jeden Jan, tym razem to Jan od Krzyża.
A wynik? Imię „zaproponowało” mi – „życząc sławy” – by być: tym, który nieustannie podtrzymuje dobro, niesie Chrystusa – łaskawego Boga okazującego miłosierdzie, a wszystko to z janową głębią poznawania, radykalnością wobec siebie i miłością wobec innych – zwłaszcza młodzieży.
Wszystko to napisałem 26 stycznia, wspominając inny 26 stycznia z 1854 r. kiedy to Ksiądz Bosko po raz pierwszy użył nazwy Salezjanie na swój „pomysł”, który 5 lat później stał się Zgromadzeniem Salezjańskim. Tak dostałem swoje ostatnie imię – czy poradzę sobie z tym wszystkim? Czas pokazuje i pokaże.